Türkiye’de Yoksulluk Değil Umut Bitti

Çok utanıyorum. Gerçek anlamda, hissettiğim en baskın duygu, şu an için utancın ta kendisi. Düşünüyorum, düşünüyorum fakat zihnimde ne yazık ki anlamlandıramıyorum bu durumu. Vicdanım desen, zaten o da hiçbir açıdan kabullenebilmiş değil. İçim yanıyor. Haberi aldığım o ilk an, gözlerimi sabitlediğim yerden alıkoyamadım; öylece bakakaldım. Ruhum, bedenimden çekilmiş ve sanki zihnime türlü türlü darbeler vuruyordu. Geçtiğimiz günlerde, gündemde “kısaca” yer alan bir olay, beni oldukça sarstı. Haberin ana hattını, Sami Babacan adında bir amcamızın “donarak” ölmesi oluşturuyor. Hem de İstanbul’un göbeğinde, Kadıköy’de! İnanın, bazı şeyler nereden tutarsanız tutun, nasıl bakarsanız bakın o kadar anlamsız ki... Aklım almıyor. Donarak ölen, Sami Amcamız değil, bizim insanlığımızdır!

Şimdi, sorulması gereken birtakım sorular var: Sami Amcamızın otuz yıllık arkadaşı, verdiği röportajda, Sami Amcayı tanıdığından beri onun sokakta kaldığını söylüyor. Sami Amcanın komşuları ona yardım ediyormuş arkadaşının dediğine göre. İlk soru, bu adamcağız neden koruma altına alınmadı? İkinci soru, onu tanıyanlar nasıl bu kış kıyamette sokakta kalmasına müsaade etti? Üçüncü soru, bu tür kayıplar yaşandıktan sonra mı harekete geçiliyor? Can gitmiş, ışık sönmüş.

İnsanların gözlerindeki fer tükeniyor. Sami Amcamız bunun yalnızca bir örneği. Bakmak yerine görürsek inanın gözlerimizin önünde o kadar örnek var ki... Geçim sıkıntısı nedeniyle kendini ateşe veren, çocuğunun istediği oyuncağı alamadığı için, evine bir parça ekmek götüremediği için intihar eden insanlar var bu ülkede. Eğer bunları yok sayıp yolumuza devam edersek, işte o zaman biz insanlığımızı tamamen tüketmiş oluruz. Türkiye’de yoksulluk değil, umut bitti.