Bugün Herkes İçin Bayram mı? 2

Yaşlı teyzenin bahçe kapısından içeri girdiğimde, kapıdan itibaren yer yer yırtık, boş alışveriş poşetleri, çöpler, boş yoğurt kapları ve tenekeler, muhtemelen yemek arayan kediler tarafından dağıtılmış, o şekilde duruyordu. Konteyner evin dış kapısı yarı açıktı.

‘Teyze içeride misiniz?’ diye seslenerek girdim. İnleme ile karışık bir ses, ‘Buradayım çocuğum’ diye cevap verdi. Sesin geldiği yere baktığımda yarı açık tuvalet kapısında acı ile bana bakan teyzenin yüzünü gördüm.

‘Evladım yardım et de kalkayım’ diye elini bana uzattı. Elinden, kolundan tutup kaldırdım. Odaya, çekyattan bozma yatağa doğru gittik. Evin içi de dışarısı gibi dağınıktı. Kirli- temiz peçeteler, terlikler, boş su şişeleri, ilaç kutuları, poşetler atıldıkları yerde duruyorlardı. Yatağa zorlukla yattı. Hastalıklarını, son şikayetlerini, ne zamandır bu halde olduğunu, verilen ilaçları sordum. Ateşine, tansiyonuna baktım. Durumu iyi değildi.

‘Teyze seni hastaneye götürmemiz lazım’ dedim.

‘Bayramdan sonraya kadar evde ilaç alsam olmaz mı?’ dedi.

‘Hastaneye gitsen daha iyi olur teyze’ dedim.

‘Bayramdan sonra benim kızım dönecek de o zamana kadar bir ilaç, serum versen’ dedi başını öne eğerek.

‘Kızın nereye gitti ki?’ dedim.

‘Bodruma gittiler, tatile, ailecek’ dedi yüzünü kaldırmadan.

‘Başka çocuk yok mu peki?’ dedim.

‘Üç oğlum var, biri Kanada’da, biri İzmir’de, biri İstanbul’da. Kanada’daki oğlum götürmek istedi ama soğuk diye oraya gitmedim. Buradaki gelin de beni istemedi, oğlan konuşmuyor benimle. İstanbul’daki oğlan desen zaten kendi zor geçiniyor, yük olmak istemedim. Burada kızım var, torunlar var, onlar uğruyorlar arada bir işte’ dedi.

‘Telefonları varsa telefon edelim, seni hastaneye götüreyim’ dedim.

‘Telefonları var ama aramayalım. Tatillerini zehir etmeyelim. Benim damat huysuzdur’ dedi.

‘Teyze sen onların büyüğüsün, yetiştirmişsin, büyütmüşsün. Elbet bakmak zorundalar’ dedim.

‘Evladım; elim ayağım tutarken, paramız varken büyüktük. İhtiyaçları varken hepsi çevremizde dolanır dururlardı. Mesela damadım, ‘Anneciğim sanki beni anam değil de sen doğurdun. Seni o kadar çok seviyorum’ derdi. Hepsi işlerini görünceye, elimizdeki üç beş kuruşu alıncaya kadarmış. Hepsini iş-güç, ev bark sahibi yaptık. Sonra herkesin kendi çocuğu oldu, parası pulu oldu. Biz onlara fuzuli göründük. Allaha çok şükür emeklimiz var da onlara muhtaç olmuyorum. Hasta olmasan ben yine kendi işimi görürüm. Varsın onlar mutlu olsunlar da’ dedi gözü dolarken.

Teyze bunları anlatırken farkında olmadan dişlerimi, yumruklarımı sıktığımı fark ettim. Aklıma babamın son dönemleri ve yaşadıklarımız gelmişti. Biz de aynı şeyleri yaşamıştık. Kimse artık işe yaramayan, para kazanmayan iş görmeyen ve bu nedenle sadece yemek, içmek ve bakım isteyen bir yaşlıyı çevresinde görmek istemiyordu.

Devamı gelecek... ( Devamında teyzenin çocukları ve torunları ile yaptığım telefon konuşmaları ve tepkilerini okuyacaksınız)